Stan Niemożliwości

(...) Lekko nacięty materiał naprężony jej pięknym ciałem zaczął pękać. Jego Umysł szybko wykreował  gwałtowne szarpnięcie i niczym żagiel w trakcie szkwału rozerwał się na tyle, by jej mokra cipka zakwitła pełnym kształtem niczym róża łapiące pierwsze promienie porannego słońca.

Widząc to Zajął swój język głęboko i zassał cudowny nektar z wnętrza. Męskość, którą lekko masturbował popłynęła kroplami jego nasienia. Przestał… i mocno przycisnął w podstawie, by pohamować wzrost ekstazy. Językiem delikatnie odnalazł pączek i uchwycił ustami. Spojrzał na nią… jej oczy były nieobecne.

Idealną rozkosz minety mogą dać sobie tylko dwie kobiety. Dawid byłej jednak najbliższym męskim odpowiednikiem skośnookiej aksamitnej piękności, o której zawsze marzyła. Sprężyste i zupełnie nie skoordynowane ruchy języka unosiły ją w przestrzeń niczym latający dywan boskiego kochanka – Alladyna. Wszedł ustami możliwie najgłębiej. Pragnął ją poczuć wszystkimi zmysłami i czerpał energię z jej podniecenia, aż oddała mu się głębokim krzykiem szalonej przyjemności.

Byt, który razem tworzyli, był niczym nieskrępowany. Najcudowniejsze wzajemne zadawanie rozkoszy nie miał żadnych granic. Doskonale wiedzieli, że nie ma niczego co mogłoby dać im odczucie nieprzyjemności. Wzajemnie odczuwali się idealnie i właśnie tego nie potrafili zrozumieć...

Nazwali to wspólnie „Stanem Niemożliwości” (...)